Eistedd yn yr Ardd/Sitting in the Garden

Bore yma, eisteddais ar y fainc yn yr ardd gyda fy mam wrth fy ymyl. Roeddwn mewn anhwylder braidd, ddim yn siŵr os i adael i fynd nôl i Gaerdydd am benwythnos. Mi ddywedais fy mod yn ffeindio gadael nhw yn anoddach a bod y sefyllfa bresennol yn achosi pryder i mi sef ei chyflwr iechyd. Mi aeth y sgwrs ymlaen a wedodd Mam "Dydy neb yn mynd ymlaen am byth" a gofynnais  "Ydy hwnna yn beth da?" "Wrth gwrs" ymatebodd, "rydym eisiau gwneud lle i rai sydd yn dod ar ein holau" "Ond beth os dydy'r rheina ddim mor neis â chi?" Hwnna oedd fy llinyn mesur i! A fydd y rhai sydd yn dod ar ein holau yn neis, yn garedig ac yn gariadus? Dwi yn ddyn lwcus iawn . Dwi yn ddyn canol oed ac mae fy rhieni dal yn fyw. Yn hen ond yn fyw. Ond bob dydd dwi yn meddwl am y diwedd! Yr angladdau, y teimladau, y galaru a dwi mor bryderus. Y peth anoddaf i mi ydy gwneud cynlluniau! Un dydd ar y tro fel canodd Trebor Edwards ond wedyn chi'n ffeindio allan fod y dyddiau yn rhedeg allan.  

This morning I sat on the bench in the garden with my mother. I wasn't in the best frame of mind because I was undecided about returning to Cardiff for the weekend. I am finding it harder and harder leaving my parents alone now because of their ages and their general frailty. The conversation went on and my mother said "Nobody goes on Forever" and I asked "Is that a good thing?" 
"Well of course was her reply, we need to make room for those who come after us". "What if those are not as nice as you?"  That was my measuring stick, what if those that follow are not as nice, as kind and loving? I am a lucky man, I am a middle aged man and my parents are still alive, elderly but very much alive. Every day however, I think about the end. I think about the funerals, the feelings and the grieving. This limbo land is making it very difficult for me to make any plans and I feel very selfish for saying this. As Trebor Edwards sings 'One Day at a Time' but then you find that the days are running out.